وسوسه

وسوسه
در کتاب مقدس، واژه وسوسه (یا تجربه) دو معنی دارد. در هر آیه‏ای که واژه وسوسه یا تجربه ذکر شده، با مراجعه به مضمونی که آن آیه در بطن آن قرار دارد، باید مشخص ساخت که این واژه به چه معنایی به کار رفته است.
نخستین معنی این واژه، آزمایش یا تجربه شدن است. خدا قوم خود را می‏آزماید تا ایشان را تقویت کند، تادیب نماید و باعث رشدشان شود. برای انجام این کار، وی اجازه می‏دهد که مشکلات مختلفی به سراغ فرزندانش بیاید، یا آنان را در موقعیت‏‏های دشوار قرار می‏دهد. در عهد عتیق، خدا به ابراهیم گفت که فرزندش اسحاق را قربانی کند و به این گونه او را آزمود (پیدایش ۲۲: ۱-۱۹). خدا ایوب را نیز آزمود که شرح مفصل آن، در کتاب ایوب آمده است. ایوب در مورد خدا چنین می‏گوید: ”چون مرا می‏آزماید، مثل طلا بیرون می‏آیم“ (ایوب ۲۳: ۱۰). به همین طریق، خدا تمامی مسیحیان را می‏آزماید و تادیب می‏کند (به اول قرنتیان ۱۱: ۳۲، عبرانیان ۱۲: ۴-۱۱، یعقوب ۱: ۲ و ۱۲، اول پطرس ۱: ۶-۷ و تفسیر آنها مراجعه کنید). در تمامی این نمونه‏ها، خدا ما را به جهت خیریت و صلاح خودمان می‏آزماید تا ما مقدس‏تر شویم. در آزمایش ما، وی مستقیما بدی را به سراغ ما نمی‏فرستد، بلکه به شیطان اجازه می‏دهد تا این کار را انجام دهد.
معنی دوم وسوسه در کتاب مقدس، میل به بدی کردن و میل به گناه کردن است. این امیال بد و شریرانه در طبیعت نفسانی یا قلب انسان بر انگیخته می‏شوند (به یعقوب ۱: ۱۳-۱۵ و تفسیر آن مراجعه کنید). شیطان همواره می‏کوشد تا امیال شریرانه را در قلب ما برانگیزد تا مرتکب گناه شده، از خدا دور شویم. شیطان تجربه کننده خوانده شده است (متی ۴: ۳، اول تسالونیکیان ۳: ۵). حوا را شیطان وسوسه کرد (پیدایش ۳: ۱-۶). مسیح را او وسوسه کرد (متی ۴: ۱-۱۱)، اما نتوانست او را به ارتکاب گناه سوق دهد (به عبرانیان ۲: ۱۸، ۴: ۱۵ مراجعه کنید). این نوع دوم وسوسه، یعنی وسوسه شدن برای اعمال بد و شریرانه، هیچگاه از سوی خدا نیست و هیچگاه به جهت خیریت و نیکویی ما نمی‏باشد. این نوع وسوسه همواره از سوی شیطان است. ما باید دعا کنیم تا از چنین وسوسه‏‏هایی نجات یابیم. ”ما را در تجربه میاور“ (متی ۶: ۱۳).

نخستین نوع وسوسه، یعنی آزمایش را، ما باید با شکیبایی تحمل کنیم. اما در مقابل دومین نوع وسوسه، یعنی در برابر میل به گناه کردن، باید مقاومت کرده، بر آن غالب شویم.