یهودیان آیین های عید شادمانی نزول تورات را در پایان عید هشت روزۀ جشن سایبان ها برگزار می کنند و به همین مناسبت در کنیساها و اماکن عمومی در اسرائیل، باورمندان با در آغوش گرفتن لوحه های تورات، به شادمانی می پردازند.
به گزارش «محبت نیوز» یهودیان آیین های عید «سیمخا توراه» (شادمانی نزول تورات) را در پایان عید هشت روزۀ «سوکوت» (جشن سایبان ها) برگزار می کنند و به همین مناسبت در کنیساها و بسیاری از اماکن عمومی در اسرائیل، باورمندان با در آغوش گرفتن لوحه های تورات، به شادمانی می پردازند.
طبق سنت چندین هزار ساله، آئین های دینی و فرهنگی و تفریحی و هنری عید «سوکوت» یک هفته ادامه می یابد و بعد از آن، مراسم گسترده رقص و پایکوبی برگزار می شود.
– در همین زمینه : جشن«سوکوت»؛«عید سایبان ها»از اعیاد تاریخی و دینی یهودیان
به نقل از تارنمای وزارت امور خارجه اسرائیل ، در پایان هفتمین شب عید «سوکوت» (عید سایبانها) یهودیان در کنیساها گرد هم آمده و مراسم نیایش ویژه را که «هوشیعانا» («التفات فرموده ما را نجات ده») نامیده می شود برگزار می کنند، که این نام از آن نظر بر مراسم نیایش نهاده شده که مؤمنان هنگام راز و نیاز مذهبی به سوی آسمان روی آورده و در پایان هر جمله ای می گویند: «ای پروردگار ما را نجات بده». و این روز، هشتمین روز سوکوت که هنوز «عتصرت» نامیده می شود جشن شادمانی تورات («سیمحا توراه») نیز هست.
در ایام باستان، در آن دورانی که هنوز خانه مقدس یهود («بیت همیقداش») برپا بود، مراسم ویژه ای برای نیایش باران (شامگاه هشتم از عید «سوکوت») برپا می شد که با شادمانی و سرور بسیار توام بود و شادمانی آبریزان («سیمخت بیت ها شوئوا») نامیده می شد.
در آن هنگام، در تمام هفت روز عید «سوکوت»، اهالی اورشلیم پس از غروب آفتاب همراه با کاهنان و مغنیان خود در بیت المقدس گرد می آمدند و به رقص و پایکوبی می پرداختند. در آن شب ها شمعدان های بلندی در صحن «بیت همیقداش» برافروخته می شد و نور آنها چنان خیره کننده بود که سراسر اورشلیم را روشن می کرد و خانه ها را پر نور می ساخت.
مغنیان («لوی ها») بر پلکان های بلند بیت المقدس می ایستادند و با نی و چنگ و دف و زنگ آهنگ های شاد می نواختند و شیوخ قوم، مشعل به دست، به دور قربانگاه به پایکوبی می پرداختند.
در مراسم شادمانی آب، سرور و شادی آن قدر زیاد بوده که در ادبیات مذهبی یهود می گویند «آن کس که این شادمانی آبریزان را ندیده، هرگز شادمانی در زندگی خود ندیده است».
این مراسم زیبا و سنتی تا هنگامی که بیت المقدس وجود داشت ادامه یافت، ولی پس از آنکه آن مکان مقدس ویران گردید و قوم یهود به اسارت رفت و در جهان پراکنده شد، شادمانی آبریزان منسوخ گردید و به جای آن دعای باران مرسوم شد که هنوز هم اجرا می شود.
مراسم شادی آب: در حقیقت مراسم زیبای کشاورزی بود که از وابستگی عمیق ملت یهود به کار زمین و کشت و کشاورزی حکایت می کرد. ولی به مرور زمان ماهیت نیایش های آن تغییر یافت و آنچه دعای «هوشیعانا» نامیده می شود، به صورت مراسم توبه و استغاثه به حضور پروردگار درآمد و در حقیقت به ادامۀ ده روز نیایش و توبه ای مبدل شد که از روز اول سال نو («روش هشانا») آغاز می شود و در «یوم کیپور» (روزه بزرگ یهودیان) به انجام می رسد.
گفتنی است، هشتمین روز عید که نام «شمینی عتصرت» بر آن نهاده شده، در ضمن روز پایان قرائت پنج صحیفه تورات نیز محسوب می شود. رهبران روحانی یهود در دوران گذشته، پنج صحیفه کتاب مقدس تورات را به ۵۲ بخش تقسیم کرده بودند که هر هفته روز شنبه در کنیسا یک بخش خوانده می شود و در شنبه عید «سوکوت» آخرین بخش پنجمین صحیفه تورات قرائت می گردد.
یهودیان به شادمانی آنکه قرائت همه پنج صحیفه کتاب مقدس را به پایان رسانیده اند، به شادمانی و پایکوبی می پردازند. بر اساس سنت، این مراسم که «سیمخا تورا» (شادمانی تورات) نامیده می شود، یکی از شادترین مراسم یهود است که در میدان های مرکزی بسیاری از شهرها و روستاهای اسرائیل و در جوامع یهودی بسیاری از کشورهای جهان برگزار می گردد.
این مطلب را به اشتراک بگذارید:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر